Zonsopgang.
Ik ging op reis, samen met jou, gedragen door zonnestralen
doch de zon ging onder en liet me in duisternis verdwalen.
Ik zocht jou, want de plek naast me was oneindig leeg,
Als ik nog maar even 'n glimp van je te pakken kreeg.
Plots zag ik je...bescheiden,en verdwenen was m'n smart,
O zo duidelijk, verguld aanwezig, op dat stekkie in m'n hart,
Vanaf dat moment maakte de nacht me niet langer bang;
Ik wist dat je komen zou bij elke nieuwe zonsopgang!
Een lichtje!
Een lichtje fonkelt, fel,
zweeft tussen Sint en Kerst en straalt...
warmte verwordt plots tot 'n ware hel;
't leven wordt uit 't lichtje gehaald.
Dan...'n flits uit de duistere hemelboog,
je bent op jouw eigen stekkie aanbeland;
daar fonkel je voor eeuwig, lichtje, heel hoog;
altijd warm en gezellig, nooit meer opgebrand!
(Vaarwel, Jesse!!!opnieuw eindeloos zinloos!!)
Dwaallichten.
Gedenklichtjes,
Bleekgezichtjes in de duisternis,
verbloemen 't eeuwige gemis
Mini-monumentjes van ooit stralend licht,
geven 't verongelukte kind 'n eigen gezicht.
Dan....lichtjes gedoofd,
Opnieuw 'n lege plek, weer beroofd,
lichtjes opgeslokt door jattende dwaallichten,
die ik 't liefst verdoemenis zou toedichten!